第七十二章 回家（二）

　　“สุนัขตัวไหนไม่มีตากล้าด่าฉัน!?（哪个不长眼的狗东西敢骂我！？）”王立海看也不看来人，一听到有人在嘲讽自己立马就对号入座了，张嘴就骂开了。

　　小苗听到王立海嘴无遮拦地大骂脸色顿时变了，正想上前给这个人两个大耳光时，被人轻轻地按住了肩膀。

　　周围正在看热闹的人忙不迭地回到了座位上，有的人还倒吸了一口凉气。

　　“วังลี่ไห่คนนี้ไร้ยางอายจริงๆ ...（这个王立海还是不要脸啊……）”

　　“แค่นั้นแหละ ไม่ได้ดูว่าใครจะเป็นคนให้โอกาสนี้ อารมณ์ของประธานเซี่ยคนใหม่นั้นดีเกินไปหรือเปล่า? จะปล่อยให้รังแกกันแบบนี้จริงหรือ?（就是就是，也不看看这个机会是谁给的，新来的谢总脾气也太好了吧？真的就这么任他欺负吗？）”

　　王立海听到这些窃窃私语后脸都绿了，朝着周围大吼道：“หุบปาก! พวกเจ้าเป็นใคร! กล้าชี้ไม้ชี้มือให้ฉันเหรอ?（都他妈给我闭嘴！你们算什么！也敢对我指指点点？）”

　　看着眼前跟疯狗一样的王立海，谢乐遂心里的不耐烦达到了顶点。

　　“ฉันให้โอกาสคุณในการแสดงความแข็งแกร่งของคุณถ้าคุณยังคงเห่าเหมือนสุนัขบ้าที่ไม่มีเจ้าของในวันนี้คุณควรรีบออกไป（我给你这个机会是让你来展现自己的实力的，如果你还像今天这样跟条没主人的疯狗乱吠的话，最好趁早给爷滚蛋。）”

　　大魔王谢乐遂终于装不下去了，痛快地撕下了伪装好的温柔，冷冰冰地对王立海下了最后通牒，其中蕴含着的杀气竟然把王立海给吓到了。

　　““เจ้า...พูดบ้าๆ?” เจ้า... อย่าคิดว่าฉันจะขอบคุณคุณ! ตําแหน่งของคุณควรเป็นฉัน!（你……你！不要以为我会感谢你！你那个位置本来应该是我坐的！）”

　　谢乐遂听到这句话以后微微瞪大眼睛，随后冷笑一声，抬腿走近了王立海，耳语道。

　　“我劝你最好识好歹一点不要再跟我对着干……不然到时候别怪我不客气，你应该查过我了吧？知道我之前是干什么的吗，嗯？”

　　“นอกจากนี้ บริษัท นี้ใช้นามสกุล Xie ไม่ใช่นามสกุล Wang ถ้าคุณยังคิดเกี่ยวกับมันฉันจะให้คุณออกไป（还有，这个公司姓谢，不姓王，要是还打那些心思，我会让你横着出去的。）”

　　谢乐遂放完狠话后看也不看那软倒在地的孬种，拍了拍小苗转身回到了办公室。

——————打卡＆催更处——————

跟回家没什么关系但是……！我习惯这样写微长篇了！